Je kent vast het gezegde “een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd”, hetgeen aangeeft hoe belangrijk het is om vrolijk en optimistisch in het leven te staan. Voor mij is een leergierige houding minstens zo belangrijk. Ik start iedere dag met een open mind en stel mezelf open voor de lessen die het leven die dag met zich mee zal brengen. Leren is een reis, een avontuur dat elke dag nieuwe horizonten opent.

Een tijdje terug was mijn ambitie een masteropleiding Bedrijfskunde te volgen, maar mijn leven heeft mede door de coronapandemie en persoonlijke omstandigheden een geheel andere wending genomen. Toch leer ik heel veel op dit moment. Mijn werk als directeur van Vrouwen van Nu is een grote leerschool. Ik ontwikkel mijzelf op het gebied van verandermanagement, groepsdynamica, personeelsmanagement, leiderschapsvaardigheden, accountancy, marketing en communicatie, et cetera. Het komt allemaal voorbij. En ik beheers het nog beter dan toen ik bij Vrouwen van Nu begon. Het is een intensieve leercurve, maar een die me iedere dag verrijkt en inspireert.

Leren is leuk en verrijkend. Maar leren kan soms ook confronterend zijn. Zeker als het gaat om persoonlijke groei. Zo leer ik in onze organisatie ook loslaten of beter gezegd: anders vasthouden. Er zijn zaken die ik goed beheers, maar door gebrek aan tijd moet ik ze aan anderen overlaten. Die anderen doen het werk op hun eigen manier. En dat accepteer ik. Want het belangrijkste is dat het gedaan wordt. Eerlijk is eerlijk, ik moet toegeven dat ik in de afgelopen maanden wel eens last van ‘groeipijnen’ had doordat er dan teveel leermomenten tegelijkertijd waren. Maar weet je, terugkijkend ben ik dan toch wel heel trots dat ik zoveel ervaring rijker ben. Deze groei doet me beseffen hoe waardevol het is om flexibel en adaptief te zijn.

Wat mij nog trotser maakt is dat Vrouwen van Nu niet alleen een leerschool is voor mij als directeur; ook als lid heb je de kans om binnen onze vereniging veel te leren. En dat is door de jaren heen altijd al zo geweest. Een van de speerpunten van de Bond voor Plattelandsvrouwen (zo heette de vereniging vroeger) was de bevordering van het vakonderwijs voor plattelandsvrouwen en -meisjes. Er werden cursussen gevolgd over maatschappelijk werk, emigratie, opvoedkunde, vrede en emancipatie. De geschiedenis van onze vereniging is doordrenkt met verhalen over vorming en ontwikkeling.

Onlangs voerde ik een gesprek met een vrouw die ons wat spulletjes uit de nalatenschap van haar moeder aanbood. De moeder is in 2005 overleden en deze dame had al die jaren een aantal spullen bewaard, want ‘de Bond’ had een grote rol in het leven van haar moeder gespeeld. Ze vertelde dat haar moeder alleen de huishoudschool had gedaan. Daar leerde je toentertijd geen vreemde talen. Maar via Vrouwen van Nu leerde zij Engels. En om het geleerde in de praktijk te brengen, ging ze jaarlijks naar een Shakespeare voorstelling en op uitwisseling. Deze uitwisselingen liepen via de ACWW (Associated Country Women of the World), een internationale koepel van organisaties voor plattelandsvrouwen en ‘founding mother’ van Vrouwen van Nu. Dit soort anekdotes onderstreept de kracht van leren en persoonlijke ontwikkeling binnen onze organisatie.

De vereniging gaat mee met haar tijd. Engelse les hoeven we niet meer te verzorgen. Dat leert iedereen nu op school of in het dagelijks leven via bijvoorbeeld televisie, internet en social media. Wel worden vrouwen nu bijvoorbeeld getraind in webbeheer, want alle websites van Vrouwen van Nu worden namelijk door leden zelf beheerd. Toch zijn er cursussen van toen die ook nu nog actueel zijn. Denk aan spreken in het openbaar. De thema’s waarover we ons uitspreken zijn van andere aard maar onze stem in het maatschappelijke debat blijft relevant. Dat geldt ook voor de persoonlijke leerervaringen op het gebied van leiderschap en bestuurlijke ervaring. Het is van belang dat wij als vrouwen meedoen, meepraten en meebeslissen in deze samenleving. Denk bijvoorbeeld aan een WMO-raad of adviescommissie Leefomgeving in je eigen woonplaats.

Om ook in de toekomst als vereniging relevant te blijven, experimenteren en leren we met elkaar ook hoe we de vereniging anders kunnen organiseren. Dat is spannend. Maar we gaan ervoor, want dat hebben we altijd gedaan. De dag dat we stoppen met experimenteren en leren, is de dag dat we stoppen bestaan. Want ook voor Vrouwen van Nu geldt, een dag niet geleerd is een dag niet geleefd. De kracht van onze vereniging ligt in onze bereidheid om te blijven leren en te groeien, samen, elke dag opnieuw.

Erica van Engel, directeur van Vrouwen van Nu