Ik ben er nog ziek van… De kreten van een klein zwart meisje dat met een foto van een jonge vrouw in haar handen luidkeels roept: “genoeg is genoeg!!!”. Ik weet niet of het haar moeder, zus of nicht is. Wat wel duidelijk is, is dat ze een nabestaande is van de vrouw op de foto. Als het even stil valt, verheft ze haar stem en zwengelt ons aan om haar roep te volgen. Indrukwekkend. Hartverscheurend. Net als de vele andere foto’s en namen op de protestborden. En het verhaal van de vader van Sanne, die op 31-jarige leeftijd werd vermoord door haar partner. Een politieagent notabene. Het zijn indrukken van een gebeurtenis die voor altijd in mijn geheugen gegrift zullen staan. 

Het was op zondag 3 augustus 2025. Samen met een afvaardiging van Vrouwen van Nu liep ik mee in de protestmars tegen femicide in Rotterdam, georganiseerd door de Dolle Mina’s. Meer dan duizend vrouwen en bondgenoten uit heel Nederland kwamen samen om een krachtig signaal af te geven: geweld tegen vrouwen moet stoppen. Nu! 

De aanleiding voor deze mars was schrijnend. In de weken voorafgaand aan de demonstratie werd Nederland opnieuw geconfronteerd met gruwelijk geweld tegen vrouwen: 

• Op 16 juli werd een 39-jarige vrouw uit Amstenrade op straat (in Gouda) doodgeschoten door haar ex, in het bijzijn van haar kinderen. 
• Op 17 juli werd in Vlijmen een 35-jarige vrouw vermoord. Haar partner is aangehouden. 
• Op 28 juli werd in Wierden een vrouw van boven de 70 neergestoken door haar echtgenoot. Zij overleefde het, maar draagt een diep trauma. 
• Op 1 augustus werd een 36-jarige vrouw in Schiedam dood aangetroffen. Ook hier is haar partner aangehouden. 

Deze vrouwen zijn geen statistieken. Geen ‘crimes passionels’. Geen gezinsdrama’s. Dit is femicide: de moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn. Elke acht dagen wordt er in Nederland een vrouw vermoord, vaak door een (ex-)partner. Het treft vrouwen van alle leeftijden, achtergronden en opleidingsniveaus. Ook op het platteland. Ook in dorpen waar wij als Vrouwen van Nu actief zijn. 

Voor mij persoonlijk was deze mars meer dan een symbolisch gebaar. De vrouw in Schiedam woonde in het verlengde van mijn straat, op nog geen kilometer afstand. Een paar weken geleden schoot ik nog een buurvrouw te hulp die haar huis was uitgevlucht nadat haar vriend haar had geprobeerd te wurgen. Ik heb geweld tegen vrouwen te veel, te vaak, ook persoonlijk meegemaakt. En nu is het genoeg. 

Nooit eerder heb ik aan een demonstratie meegedaan. Mijn strijd voerde ik op andere manieren, op andere plekken: in besturen, in de politiek, in overlegkamers. Maar zondag wilde ik een punt maken. Omdat de geschiedenis ons leert dat demonstreren bijdraagt aan verandering. De Suffragettes en de Dolle Mina’s hebben in het verleden met hun acties vrouwenkiesrecht en abortuswetgeving afgedwongen. Door nu opnieuw onze krachten te bundelen, kunnen wij wederom een duidelijk signaal afgeven en beter beleid afdwingen. 

Tijdens de mars vroegen wij aandacht voor: 

• erkenning van femicide als structureel geweld; 
• meer bescherming, opvang en educatie; 
• snellere wetgeving en optreden tegen plegers. 

De sfeer was intens en krachtig. Spandoeken, leuzen, tranen en verbondenheid. We liepen zij aan zij met vrouwen die hun verhaal deelden, met nabestaanden, met activisten en bondgenoten, ook vele mannen. Het was een collectieve roep om rechtvaardigheid, om veiligheid, om erkenning. 

Als directeur van Vrouwen van Nu, de grootste vrouwenvereniging van Nederland, voel ik de verantwoordelijkheid om deze problematiek zichtbaar te maken. Maar als vrouw voel ik vooral de pijn, de woede en het verdriet. De verhalen zijn keer op keer hartverscheurend. Hoeveel moeten we er nog vertellen voordat er echt iets wordt gedaan? 

Ik wil niet wennen aan protestmarsen. Maar als het nodig is, zal ik opstaan. Voor de slachtoffers van toen, nu en de nabije toekomst. Want geweld tegen vrouwen stopt niet vanzelf. Het vraagt om actie, bewustwording en solidariteit. Strijd je mee? 

Erica van Engel, directeur van Vrouwen van Nu