Op de fiets van Rotterdam naar Singapore

Alles achterlaten en vertrekken, het grote avontuur en de ultieme vrijheid tegemoet. Voor velen een droom, maar Paul Zuidgeest doet het. Samen met een Belgische vrouw die hij amper twee weken kent. In Rotterdam stapt hij op de fiets, met als einddoel Singapore. Onderweg wildkamperen langs de Zwarte Zee. Ze ervaren de gastvrijheid van het Iraanse volk, om vervolgens tot wanhoop gedreven te worden in Turkmenistan. Ze fietsen via de indrukwekkende zijderoute-steden en worden in China diverse malen van hun bed gelicht. Eenmaal in Singapore aangekomen, zit de reis er nog niet op. Op een van de grootste containerschepen die er in de wereld bestaan, varen ze in drie weken terug naar huis. Ze maken van alles mee op de fiets van 20 kilo met 30 kilo bagage, zonder elektrische ondersteuning. Vijf lekke banden, enige malen diarree, communicatie in het Engels of met handen en voeten. Met vooral in de moslimwereld vele verzoeken van vriendelijke mensen, die hen uitnodigen om thee te drinken, te komen eten, een slaapplaats en zelfs geld aanbieden. Want komend uit een rijk land en dan op de fiets, dan moet je wel heel arm zijn.

In China ontdekken ze dat in een pan soep een klein krulstaartje van een varkentje gekookt is en in een andere pan kippenklauwen. Om dat te voorkomen vervolgens maar plaatjes van eten in een boekje aanwijzen, of je vlees, vis, brood of andere zaken wilt eten. Aan een grens van Turkmenistan wachten tot de douane tijd voor je neemt om jouw paspoort te controleren. Vooral niet kloppen, want dan duurt het nog langer dan drie uur.

Op de terugreis drie weken de tijd om starend over de zee, kijkend naar de prachtige zonsondergangen, weer een beetje bij jezelf te komen. En ja, de brandend vraag van de Vrouwen van Nu: ‘Zijn jullie nog bij elkaar?’ 'Jazeker, ik ga dadelijk weer naar huis in België.'

Het was een bijzonder interessante lezing, waarvan we hebben genoten.