Verslag 8 februari.2023

Deze avond kwam mw. Fatima Taghvaei  vertellen over haar vlucht uit Iran. Voor de pauze vertelde ze over het leven in Iran en  na de pauze over haar verblijf in Nederland.

Onder het bewind  van de Sjah was er in Iran vrijheid van Goddienst en mochten vrouwen ook naar school, ze gebruikten make up en hoefden niet gesluierd te zijn. Op school kregen de kinderen dagelijks een ontbijt en ook een lunch.

In 1979 begon de Iraanse revolutie toen Sjah Reza (en zijn vrouw Farah Diba) werden afgezet. Ayatollah Khomeini kwam aan het bewind en vanaf die tijd gold: “Paradijs gesloten en Hel geopend.”

Het hele leven veranderde en de regels werden veel strenger. Fatima, als docent verbonden aan de universiteit, mocht geen les meer geven aan mannelijke studenten in exacte vakken. Vrouwen mochten geen les aan mannen geven en andersom ook niet. Als een vrouw ging bevallen dan mocht er alleen een vrouwelijke arts bij zijn. Als een man medische hulp nodig had dan mocht dat alleen maar door mannen gedaan worden.

Fatima was erg mondig en weigerde om een sluier te dragen en zich aan de nieuwe regels aan te passen. Door deze recalcitrante houding is ze 6 keer opgepakt en in de gevangenis beland. De gevangenissen in Iran zijn niet te vergelijken met die in Nederland.

Tijdens haar verblijf in de gevangenis heeft ze gezien hoe 70 mensen, (voornamelijk studenten) werden opgehangen.

Toen haar oudste zoon 14 jaar werd moest hij in militaire dienst. Met behulp van familie is het gelukt om hem te laten vluchten naar Australië .

Haar 2e zoon werd opgepakt omdat hij  Adidas kleren en schoenen droeg. Omdat Adidas een Amerikaans merk is  belandde hij in de gevangenis.

Fatima haar man werd op een gegeven moment ook gearresteerd en in de  gevangenis mocht hij geen bezoek ontvangen.

Omdat haar familie niet onbemiddeld was konden Fatima en haar gezin met behulp van smokkelaars naar het westen vluchten om uiteindelijk in Nederland aan te komen.

Vanaf Schiphol belandden ze in Wijk aan Zee waar  ze  een kamer kregen toegewezen voor 4 personen.

En waren daar veel asielzoekers waaronder ook veel extremistische moslims die vonden dat ze een sluier moest dragen.

Na 3 maanden kwamen ze terecht in het asielzoekerscentrum in Veendam, daar  kreeg ze na 6 jaar eindelijk weer contact met haar oudste zoon.

 Na 2 jaar kreeg het gezin een woning toegewezen in  Peize in een buurt waar ze zich niet op hun plek voelden.

Na een tijdje kregen ze een woning in een betere buurt en heden ten dage wonen ze er nog steeds.

In het huidige Iran is de situatie alleen maar extremer geworden en zijn er ook familieleden van haar

opgehangen, onlangs nog een kleinkind van haar broer.

Enkele opmerkelijke uitspraken:

“Jullie Nederlandse mensen zijn veel te lief” (toen ze het had over integratie en de taalvaardigheid).

Haar  zonen die in Nederland wonen mochten alleen maar met Nederlandse meisjes trouwen.

En verder gaf ze even een lesje “hoe met mannen om te gaan”

Ze had een aantal prachtig met de hand geborduurde (maar op de Singer genaaide) jurken, waaronder haar trouwjurk en foto’s meegenomen.

Het was opvallend hoe deze kleine mevrouw, ca 1.50 m. groot, op de leeftijd van ongeveer 75 jaar met een rugzak vol ellende nog zo zelfstandig en strijdbaar in het leven staat.

De 68 aanwezige dames waren onder indruk van haar verhaal en presentatie en het was dan ook muisstil in de zaal.

Om ongeveer 22.00 uur was ze nog niet uitverteld, wanneer wel?